Bydło

Ludzie chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Myśleliście, że tylko w Polsce jest bydło? Że tylko u nas mogłaby zdarzyć się scenka typu "idę do Ikei ze słoikiem, żeby nalać sobie darmowego ketchupu ze stoiska z hot dogami"? Że "od razu widać, że Polacy, bo taka wiocha"? Otóż nie. Bydło i wiocha są wszędzie. I wcale nie trzeba dużo szukać.

Parysz. Siedzisz sobie przy stanowisku sporej firmy ubezpieczeniowej na targach samochodowych. Twoim zadaniem jest zachęcenie ludzi do wzięcia udziału w konkursie, co jest chytrym pomysłem korpo na pozyskanie klientów. Robota niewdzięczna, ale ludzie sami się do ciebie złażą, bo na twoim biurku leżą różnokolorowe długopisy. Mogę sobie wziąć?, pyta jakaś przechodząca pani. Tak, proszę, pod warunkiem wzięcia udziału w losowaniu, odpowiadam. Aaa... a to konieczne, żeby dostać długopis? Krytycznym spojrzeniem obrzucam babsztyla. Z obu ramion dyndają jej promocyjne siatki i reklamówki, a w ręce dzierży już parę długopisów, cukierków i innych gratisów. Tak, madame, nie mamy tylu długopisów, żeby rozdawać je wszystkim, są zarezerwowane dla klientów i przyszłych klientów firmy. Widząc niezdecydowaną minę nadmieniam, że w loterii można wygrać iPhone'a 6. Kobieta dla świętego spokoju zgadza się na wypełnienie formularza i zgarnia w nagrodę 3 fanty i jeszcze buteleczkę wody. W trakcie, gdy z nią rozmawiam, do biurka podchodzi para staruszków i zwinnym gestem zwija z mojego biurka garść długopisów.

Ludzie, co do cholery jest z wami nie tak?!

Ja rozumiem, darmowe zawsze spoko. Jak częstują szampanem, nie odmawiasz. Ale no żesz do matki boskiej częstochowskiej, długopisy?! Ile można mieć długopisów? Widzisz długopisy i od razu łapczywie po nie sięgasz?! No bez przesady. Z przerażeniem stwierdziłam, że te zasrane długopisy rzeczywiście są niezłą zachętą, bo jak schowałam je pod biurko, żeby te pędraki mi ich nie kradły, to nagle zrobiło się pusto. Ludzie zrobią wszystko dla darmowego ołówka, lizaka, a nawet plastikowej reklamówki... Kiedyś, na luksusowych salonach rolnictwa, cieszących się najgorszą klientelą z jaką miałam wątpliwą przyjemność obcować, z lubością (i niemałym strachem) obserwowałam poczynania starych bab - kolekcjonerek śmieci. Tłusty paluch puka mnie w plecy (kto pani pozwolił włazić za biurko?! to prywatna przestrzeń!) i mówi, że nie ma reklamówek. Rzeczywiście, stojak stoi pusty, choć przed chwilą zdecydowanie nie brakowało na nim siatek. Tak, zwykłych, jednorazowych plastikowych siateczek. Leniwie otwieram karton i umieszczam na wieszaku pęk torebek. Dookoła mnie zgromadziło się już stado czujnych rekinów - łupieżców, bazarowe kumy ostrzą zęby na nadchodzący łup. Ledwie powiesiłam siatki na stojaku, a baby rzuciły się, jakby reklamówki były co najmniej z czekolady, a raczej ze złota. Rach, ciach, garściami, i pod pachę, i drugą łapą... Siatki. Plastikowe torebki. I co ty potem, babo, będziesz z nimi robiła?!

A więc to prawda, ludzie przychodzą na różne wydarzenia tylko po to, by obłowić się i nazbierać darmowych fantów. Gdyby to było jeszcze coś fajnego, ale... Cóż, najwidoczniej mamy inne standardy. Przeciętnym Francuzom plastikowe torebki i długopisy z logo firmy ubezpieczeniowej wydają się dość zajebiste i warte zażartej walki.

Ludzie nie mają skrupułów, to już wiemy. Nie mają też mózgów, a już na pewno oczu. Wracamy do salonów rolniczych, jestem w punkcie informacyjnym. Ludzie podchodzą, aby dowiedzieć się, gdzie znajdą to i owo (bo oczywiście samodzielne zajrzenie do katalogu lub rzucenie okiem na plan jest zbyt challenging). Nie patrząc na zalegający przy moim biurku tłumek osób, przez kolejkę przepycha się jakaś baba pytając, gdzie tu są toalety. Na początku dziwiło mnie to, bo centralnie, na przeciwległej ścianie kilkadziesiąt metrów za moimi plecami był olbrzymi czerwony znak z narysowanymi ludzikami, międzynarodowym oznaczeniem kibli. Uprzejmie wskazałam kierunek szanownej damie, a ona bez słowa pognała, pewnie na numer dwa. W momencie, gdy okazało się, że około 30% wszystkich pytań stanowi właśnie prośba o pomoc w zlokalizowaniu toalet (w tym jedno bezcenne: siku kupa to gdzie?), zaczęłam się zastanawiać, o co w ogóle chodzi - czy im wszystkim naprawdę jest łatwiej przepchnąć się przez tłum poirytowanych ludzi i zawracać głowę ewidentnie zajętej lasce niż po prostu... rozejrzeć się? Cóż, idźmy dalej. "Paryżanie" (w tym wypadku głównie ci pochodzący z Gwadelupy, Martyniki, Reunion i innych terytoriów zamorskich Francji), mieszczuchy, nie widzieli w swoim życiu na oczy typowych europejskich zwierząt hodowlanych, więc przybywają na nasze ukochane salony rolnicze w poszukiwaniu krów i kur. Problem w tym, że zamiast spojrzeć na plan i nie przeszkadzać mi (dobra, na to już straciłam nadzieję), to bezceremonialnie podchodzą do biurka i zadają pytanie złożone z jednego słowa: kury? Zapomnijcie o dzień dobry, proszę, dziękuję, cokolwiek. KURY? Gdyby nie to, że muszę trzymać fason w obawie przed kontrolą, stanęłabym na wysokości zadania i poziomie rozmówcy i pokazałabym kierunek palcem. Niestety. Z gracją i teatralnym uśmiechem objaśniam po raz sto siódmy dziś, że kury są w pawilonie czwartym. Nie zdążyłam skończyć, a "rozmówca" już się oddalił. Po co, kretynie, zadajesz pytanie, skoro nawet nie słuchasz odpowiedzi?! Nie mam jednak czasu się nad tym zastanawiać, bo uwagę moją zaprząta już kolejna pytająca, tym razem: Nie znalazłam krów, gdzie tu są krowy? Na parterze, proszę pani (zastanów się idiotko, czy ktoś wprowadzałby zwierzęta na piętro?!). O, a jak mogę tam zejść?! No kurna, może najlepiej schodami?! Są za panią! Pani poszła, a za nią pojawia się następna. Warto zauważyć, że przez cały czas tu była, więc na pewno słuchała, co mówię poprzedniej osobie i na pewno nie spyta o to samo. Ha! Naiwna ja. Zgadnijcie: Gdzie znajdę krowy?

Krowy znalazłam, w olbrzymich ilościach. Większość z nich pałęta się wolno po różnych salonach i wystawach, taszczy siaty i zbiera darmowe długopisy.